Een man op een bankje

Dane zat op de middelbare school. Het was in de lente in 1999. Net als elke dag, kwam Dane ergens in de middag –net wat zijn lesrooster aangaf– uit school. Hij was destijds 14 jaar.
Hij zei: 'Ma, ik liep door het park hier achter en er zat een man op een bankje een boek te lezen, dat zag er zó relaxed en vredig uit, ik hoop écht dat als ik ouder ben, dat ik ook op een bankje een boek kan lezen. Ik ben er gewoon jaloers op weet je dat? Ik kan nog geen 5 minuten stilzitten.' Het Wertheimpark is vlak achter ons huis op de Laagte kadijk met het beroemde kunst-werk Gebroken spiegels van Jan Wolkers.

Hij kwam wel vaker thuis met dat soort uitspraken over wensen en dromen voor zijn toekomst. Meestal ging het over het grote geld wat hij ging verdienen, maar deze keer was het een boek op een bankje in het Wertheimpark. Ook leuk.

Dane heeft de genen qua onrust van mij geërfd. Zijn vader was een stuk regelmatiger. Die had één baan en was daar tevreden mee. Het reizen zat hem niet in het bloed –op hier en daar een trip naar warme oorden- en hij had engelengeduld. Ik zou niet meer na kunnen tellen hoevéél baantjes ik gehad heb in de loop der jaren. Dane heeft middels hetzelfde aantal werkgevers op zijn naam staan en zoals het er nu naar uit ziet, zullen er nog vele volgen.

Onze neven –gemiddeld Dane zijn leeftijd- zijn middels gesetteld met vaste baan, vrouw, koophuis en kinderen. Mijn broers, zuster, zwager en schoonzussen zijn stuk voor stuk trotse Opa's en Oma's.
Soms droom ik dat ik óók een Oma was. Zo eentje die niet over haar kleinkind uitgepráát raakt, tot vervelends aan toe. Dat ik dan drie keer in de week oppas op mijn kleinkind. En dat mijn virtuele schoondochter een wasdroger heeft. Een Miele. En dan neem ik mijn natte wasgoed mee. Die kan dan lekker drogen in de Miele.
Maar ja, als je als Oerang oetang van project naar project slingert, lukt dat niet met nat wasgoed onder je oksels... Deze, wie weet, aanstaande Oma is altijd onderweg. Dus achteraf ben ik stiekem blij dat Dane óók van avontuur en afwisseling houdt. Wie weet als Dane zijn oude dag heeft bereikt, een beetje gen van zijn vader kan gebruiken, als het nodig is.

Toen Dane jong was, was het voor hem de normaalste zaak van de wereld als ik weer eens een project of een fantastisch idee had. Hij haalde er zelfs een beetje zijn schouders over op. Zijn steevaste woorden waren dan ook altijd: 'Moet je doen toch...' En dan zei hij er achter aan: 'Ik ga naar buiten, ja... later!' Of het nou ging om een carrière Pijpleidingen lassen, een nieuwe baan, cursus klussen voor volwassen opzetten, één van de ontelbare verbouwingen in onze woning, een timmerwerkplaats voor straatkinderen in Peru of het schrijven van een boek: 'Moet je doen toch. Ik ga naar buiten, ja...later!' Alleen als ik een nieuwe vriend had, zei hij nooit: Moet je doen toch... Dan kwamen er hele andere teksten, die ik maar niet zal opschrijven :)

Het was zo erg met ons gesteld dat hij niet zag dat ik behangen had. Zelfs de muur tussen de woonkamer en de slaapkamer die ik had gesloopt ontging hem totaal. Dane kwam thuis, ik zag wit van de kalk, je zag mijn wenkbrauwen en wimpers niet eens meer. De woonkamer leek op een oorlogsgebied en het enige wat hij zei was: ' Heey Ma, wat eten we, hoe laat is het enne... ik ga naar buiten, ja... Later!
'Hij ziet het gewoon niet,' klaagde ik wel eens tegen een vriendin, alsof het over mijn partner ging.

Nu zijn we in 2015 beland. Dane wordt volgende maand 30. Vanwege mijn reizen zien we elkaar niet vaak. Als ik in Nederland aankom, hebben we een traditie, sinds hij de eigenaar van de zoon van mijn hond Teun is. Dan gaan we met de honden naar het Amsterdamse bos en wandelen eindeloos. Dat is een leuke traditie want toen ik verkering had met zijn vader, liepen wij zeker drie maal per week door het Amsterdamse bos. Ik als meisje van 15 en zijn vader als een jongeman van 22. Hand in hand. Mijn moeder zegt nog steeds Het Bosplan... Haar vriend heeft haar een keer uitgelegd dat het Bos plan allang geen plan meer is. In 1929 Ontstond het Boschplan: een gebied tussen de Amstelveenseweg, de Haarlemmervaart, het nieuwe meer en de Amstelveense poel. De aanleg van het bos duurde tientallen jaren. In 1942 kreeg het gebied de naam Het Amsterdamse bos. Mijn moeder noemt het Amsterdamse bos gewoon Het Bosplan. 'Je snapt me toch!' Zegt ze dan boos als haar vriend haar wil verbeteren. Ik wijk van mijn verhaal af...

Als we naar Het Amsterdamse bos gaan, rijdt Dane in mijn oude Volkswagenbus en ik hou mijn hart vast... Ik wil niet te vaak zeggen dat het een oude bus is en hij voorzichtig moet ZIJN!! met drempels... Als we wandelen genieten we hoe de honden -moeder en zoon- achter elkaar aanrennen, snuffelen, stoeien en struinen. We hebben het over de gelijkenissen tussen die twee en lachen om steevast dezelfde vragen van mensen wát voor ras hond wij nou hebben. Ze speculeren namen van ingewikkelde rassen die we niet eens uit kunnen spreken. We zeggen altijd: Mijn hond is een mix van het beste. Na de wandeling eten we sushi en kletsten alles bij. Ik hoor Dane zijn plannen aan en hij de mijne. Zo ook als ik weer vertrek, steevast het zelfde ritueel. 'Dane... DR-EM-PELS!!!'

Een paar weken geleden –ik was bij mijn moeder- belde Dane. Hij zei: 'Ma, ik zit in het Wertheimerpark op een bankje en ik ben een boek aan het lezen. Ik ben jou boek aan het lezen.' Ik antwoordde hoe fijn ik het vond dat hij mijn verhaal aan het lezen was, wat gedeeltelijk ook zijn verhaal is. Hij komt regelmatig in het boek voor. Hij vertelde welk hoofdstuk hij was en dat hij soms wel even het boek weg moest leggen, vooral de passages over de dood van zijn vader en over ons afscheid toen. Toen ik ophing, dacht ik plots aan die middag toen hij thuis kwam uit school. Die man op dat bankje met dat boek... Er ging een golf van emoties door me heen, die ik niet kan beschrijven. Wie weet heb ik ergens diep vanuit de krocht van mijn onderbewust het boek voor Dane geschreven, zodat hij in alle rust op dát bankje kon zitten lezen... Voor die drukte-maker van toen. Tja, je weet niet hoe het onderbewustzijn werkt, zeg ik altijd maar.
Tijdens het schrijven heb ik nooit één moment aan dat voorval gedacht. Ik was die uitspraak van Dane totaal vergeten. Dat hele park is geen seconde in mijn gedachten geweest.

Inmiddels ben ik weer in Portugal. Zondagmorgen kreeg ik een sms van Dane. Meestal zijn het korte sms'jes met: 'Heey Ma alles kits,' of mededelingen van het één of ander. Ik opende de sms en las dit:

Heey mama,

Wauw ik heb je boek uit, net. Echt raar dat ik het niet eerder heb gelezen. Maar zo hee wat was dit een bijzonder verhaal, ook al wist ik het al. Ik typ dit dan ook met een brok in me keel, maar dan is het wel puur. Wil gewoon even zeggen dat ik van je hou en bedankt dat je mij zoveel hebt geleerd in het leven, terwijl je het zelf niet eens doorhad. Hoop dat als ik ooit kinderen krijg het op dezelfde manier mag doen als jou. Ook al zien we elkaar niet meer zoveel, voor mijn gevoel sta je altijd achter me, net als papa. Moest dat even kwijt, dikke kus.

PS. Let niet op het typen, kon jij eerst ook niet. Ha ha ha.

Een gelukkig mens vraagt nooit: Waar heb ik dat aan verdient?
Jean de Boisson.

Karin.

http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter