The flying dog

December 2013.

Mijn droom is uitgekomen! Ik heb de bus die ik zo graag wilde. Teuntje is waakser dan ooit en beschermd mij met haar leven. Daardoor heb ik geen moeite om waar dan ook te slapen. Ik heb mijn alarm bij mij. Klinkt als een sprookje. Maar dat is het niet, althans niet helemaal.

Ik heb angst om te rijden en ik vertrouw de bus voor geen meter. Ik ben als de wiedeweerga naar een garage gegaan om de remmen te laten laten maken. Dat rijdt een stuk veiliger. De bus is verder prima. Oké hij is 33 oud, maar hij rijdt nog best. Het ligt aan mij, ik heb van die rare angsten. Het lijkt alsof ik in een postnatale depressie ben beland. Als er een zuchtje wind staat, denk ik dat ik van de weg word geblazen, en als ik niet wordt weggeblazen, denk ik dat het polyester dak eraf waait. Het beeld van wielen die plots naar binnen slaan, krijg ik niet uit mijn hoofd en het stuur voelt alsof hij los zit. Ik had dit niet verwacht, ik dacht dat ik stoerder was. Ik heb met mijn enthousiaste hoofd aan iedereen verteld dat ik naar Mongolië ga. Met de bus. Ik heb spijt van deze uitspraak, omdat ik mijn woorden aan degene die ik lastig heb gevallen met mijn vergaande plannen, terug aan het draaien ben. Ik rij in de top 20 kilometer, en verder durf ik niet. Niet over de snelweg, want anders waait mijn dak eraf...

Na een maand vallen de scherpe randjes eraf en voel me een beetje vertrouwd met het grote blauwe gevaarte. Achteruit in parkeren, haal ik nog niet in mijn hoofd, omdat ik nog regelmatig aan het stoeien ben met de versnelling. Elk vrij plekje die ik tegenkom als ik ergens naar toe moet, in z'n achteruit in moet parkeren, rij ik stoïcijns voorbij.

Ik krijg troost van Rod en Mobine. Dat zijn mijn Engelse vrienden die al jaren in Portugal wonen. Ze hebben een flat gekocht in het bijzondere leuke vissers stadje Olháo. Ze wonen op de derde verdieping en hebben een enorm groot dakterras waar menig feestje wordt gegeven. Rod is een Engelsman en Mobine komt uit Pakistan. Ze zijn Pensionadas (gepensioneerd), zoals wij dat noemen in Portugal.

Mobine kan verrukkelijke Curry maken. Ik ben regelmatig bij dit bijzondere koppel en eet mij een versuffing aan haar Curry's. Mobine spreekt regelmatig mensen op straat aan, die zij zo op het eerste gezicht bijzonder vindt. Ze nodigt ze direct uit om Curry te komen eten en sluit haar nieuwe 'special friend' aan bij hun enorme vriendinkring. Minimaal is er drie á vier keer per week een etentje bij Rod en Mobine.

Op zaterdag ochtend 2 november zitten we op het dakterras. In november schijnt de zon nog volop in Portugal. Teuntje is aan het rondscharrelen en Mobine, Rod en ik zijn aan het kletsen. Op een gegeven moment vraagt Mobine: 'Karen, are you happy?' En ik antwoord knikkend dat het wel begint te komen. Op dat moment kijkt ze verschrikt langs me heen en gilt:' Karen!! Youre dog is jumping of te roof!'

Ik draai me met een ruk om en ik hoor in de verte Teun piepen. Mijn hart schiet me in mijn keel en ik ren met zes treden tegelijk naar de derde verdieping om de lift naar beneden te nemen. Rod gaat met mij mee. In de lift zie ik in ettelijke seconden een tal van beelden. Een beeld van een dode hond onder het bloed, ik ben mijn bus aan het verkopen, want zonder Teun geen bus. De bus is van ons en niet van mij alleen. Ik wil niet alleen reizen, ik wil met Teuntje de wereld in. Ik betaal de dierenarts die haar het dodelijke spuitje geeft om haar uit haar lijden te verlossen en ik zit in het vliegtuig naar Holland. Terug naar huis! Dat alles schiet door mijn hoofd in secondes. Dit is mijn laatste hond! Eerst gaat Ollie dood, toen liep Ko weg en nu ligt Teun in puin voor de deur. Het is te pijnlijk, ik trek dat niet meer. Teun was de hekkensluiter. Klaar. Nooit een hond meer!

Als de liftdeur open gaat ren ik naar buiten. Ik zie Teuntje wegkruipen. Ze is op een grint-stuk gevallen. Ik loop op haar af en praat tegen haar. Het enige wat ik kan zeggen is: 'Wat doe je nou, gekke hond?'
Voorzichtig til ik haar op. Er staat een Portugese man op de plek des onheils. Hij ziet zo wit als een geest. Hij heeft haar zien springen en zegt keer op keer dat hij zich rot is geschrokken. Hij wil helpen, maar kan niets doen. Rod heeft zijn auto al gestart. Voorzichtig til ik haar op en loop met haar in mijn armen, naar de auto. Ze voelt slap aan. Zachtjes leg ik haar op de achterbank en ga naast haar zitten. We rijden naar de dierenarts. Gelukkig is die vlakbij. Teun haar ogen rollen en ze kruipt onder de passagiers stoel. Ik durf haar niet te pakken, omdat ik bang ben dat ze van alles gebroken en gescheurd heeft. De rit is maar 5 minuten maar in mijn beleving is het alsof we naar Frankrijk rijden, zo lang duurt het voor mijn gevoel.

Als we bij de dierenarts aankomen, vlieg ik naar binnen. Ik schreeuw als een kip zonder kop dat er een dierenarts mijn hond uit de auto moet komen halen en dat ze van vier hoog naar beneden gesprongen is.
De dierenarts komt direct en weet Teuntje te pakken te krijgen. Ze wordt direct afgevoerd naar de behandelkamer. Ze ligt op een steriele metalen tafel. Het ziet er koud uit. Ik ben even met haar alleen.
Ik heb geen enkel contact meer met haar. Ze kijkt mij niet aan. Snikkend met mijn gezicht in haar nek smeek ik haar om alsjeblieft te blijven leven. 'Laat me niet alleen Teun, alsjeblieft lieverd. Niet dood gaan, dat kan niet hoor Teun. We moeten nog mooie dingen doen samen Teun, lief, blijf... alsjeblieft Teun, ga niet weg, ga niet bij mij weg.'

Teun ligt doodstil op de koude tafel.

De dierenarts komt binnen en stuurt me weg. Ik wacht samen met Rod in de wachtkamer. We wachten met spanning op een bericht van de dierenarts. Na een kwartier komt hij uit de behandelkamer.
Teuntje is in een zware shock en haar bloeddruk is gevaarlijk laag. Ik mag bellen. De dierenarts verteld mij dat het erop of eronder wordt. Haar leven hangt aan een zijde draad. Ik mag bellen.

Er breken zware uren aan. Ik bel om het uur. Ze kunnen me geen uitslag geven. Na 12 uur weten ze meer. Snikkend bel ik Dane en mijn moeder. Als ze het overleefd, denk ik dat ze geopereerd moet worden. Mijn moeder stort geld op mijn rekening om de kosten te betalen. Ik betaal het haar later terug. Van alle commotie krijg ik stekende hoofdpijn en ben mezelf kwijt. Gelukkig kan ik een nachtje bij Rod en Mobine slapen.

De volgende ochtend bel ik de dierenarts en krijg ik goed nieuws. Teun is stabiel. Ze heeft niets gebroken (?!), alleen haar mild en lever
verloren een minimaal aan bloed, dat met medicijnen verholpen is. Als ik de telefoon ophang vraagt Rod: 'And Karen, how is the flying dog?'

Ik mag om 12 uur in de middag langskomen. Er valt 30 kilo ellende van mij af. We vieren het met een glas rode wijn en we kunnen er niet over uit dat ze niets heeft gebroken. We proosten op de flying dog!

Zoals afgesproken sta ik met Mobine om 12 uur bij de dierenarts. Ik verwacht Teuntje in een kennel met een infuus in haar poot. Niets is minder waar. De dierenarts komt doodleuk met Teun aanwandelen alsof er niets is gebeurd. Ze heeft een pleister op haar pootje. Ik snap er niets van. Ze kijkt een beetje sloom, vanwege de medicijnen, maar ze loopt normaal. Ik loop even met haar naar buiten. Ze kwispelt zachtjes en kijkt me aan. Ik lach en huil tegelijk. Alle spanningen komen eruit. Na een half uur zegt de dierenarts dat ze haar nog even willen houden, voor wat testen en als alles goed is, mag ik haar diezelfde avond ophalen. Ik mag weer bellen.

En ja hoor, om 6 uur mag ze mee naar huis, naar de bus. Ik betaal de rekening – die trouwens meeviel - en neem mijn hond mee.
'Nu moet ik een Chinees en een bier,' zeg ik tegen Teun. In Olháo zit een goeie. Ik bestel een vette Foe Yong Hai met kip en een groot fles koud bier. Als we weer in de bus zijn, geef ik haar een stuk kip van mijn Foe Yong Hai.
'Dat moet je niet te vaak doen, hoor Teuntje', zeg ik met een mond vol Chinees. Ze ligt op bed en kijkt me aan alsof er niets gebeurt is.

Karin.


De wijze man in de storm bidt tot God, niet voor redding van het gevaar, maar voor bevrijding van zijn angst. Het is de storm van binnen die hem bedreigt, niet de storm van buiten.

Ralf Waldo Emerson 1803-1882