Loopse teef

Eind December 2013

Ik heb de bus twee maanden en beetje bij beetje went hij. Ik zit nog niet als een Harry de trucker achter het stuur, maar die rare angsten die ik had tijdens het rijden, nemen langzaam af. Inmiddels snap ik het foefje hoe de versnelling in zijn achteruit moet. Indrukken... even wiebelen en dán in z'n achteruit. Weer een zorg minder!

Teuntje heeft niets over gehouden aan de sprong van vier hoog. Ik zal daar nooit een verklaring voor hebben. Gekke Hond!

Ik sta een op een tweesprong. Wat zal ik gaan doen? Reizen of schrijven. Het zijn twee dingen die ik graag doe, maar ze gaan niet samen. Als ik reis kan ik niet schrijven, dan is het leven onrustig en als ik schrijf, kan ik niet reizen, want dan heb ik de stilte nodig. Ik heb vaker voor dit soort zaken gestaan en wat voor mij het beste werkt, is om uit de vertrouwde situatie te stappen en iets met mijn handen te gaan doen, zodat ik weer overzicht krijg en makkelijker een keuze kan maken van hoe of wat.
Door een reeks aan toevalligheden beland ik in een manege in de stad Almancil. Ik ga een maand vrijwilligers werk doen, in ruil voor eten en elektra voor mijn bus. Ik werk van 8.00 uur tot 13.00 uur. Mijn taak bestaat uit paardenpoep ruimen. Heel véél paardenpoep.

Na een week stallen uitmesten zie ik bloed in mijn bus. Teuntje is loops. Shit, daar had ik niet op gerekend. Ze kon zo lekker vrij los lopen tussen elf paarden, zeven katten en twee honden. Dat maakte het saaie uitmesten zó leuk. Dat wordt Teuntje in de bus houden en handdoeken neerleggen.

Als we gaan wandelen, hou ik haar aan de lijn. Ze snuffelt als een speurhond. Elk grassprietje wordt nauwkeurig gecontroleerd. Ze ruikt, doet haar kop omhoog, ruikt weer en plast een beetje over het geïnspecteerde grassprietje. Nog een grassprietje, ze ruikt, knarst met haar tanden en plast veel over het sprietje. Dan de volgende. Weer gaat die zwarte neus erin. Ze trekt haar kop terug en wil doorlopen.
Het ziet eruit alsof Teuntje kan ruiken wat soort mannetje daar geplast heeft en wat voor type het is. Of hij een geschikte kandidaat is als vader voor haar kroost.

Teuntje heeft geen relatie-planet nodig. Geen beschrijving, geen foto. Zij ruikt of hij geschikt is, of juist niet.
Dag in dag uit loop ik met een gefocuste speurhond aan de lijn, op zoek naar lekkere mannetjes. Om de meter sta ik stil. Elk plasje tegen palen, huizen, bomen en planten wordt gecontroleerd en eventueel be-plast. Haar loopsheid wordt opgemerkt door hitsige mannetjes. Het maakt niet uit of het een slome dikke hond betreft, of een gespierde macho. Ze rennen als gekken achter haar aan.
Allemaal vagebonden die maar al te graag mijn Teuntje willen bespringen. Ik sla ze met stokken en gooi stenen. Ze voelen er niets van. Soms gooit Teuntje haar charmes in de strijd en soms bijt ze nijdig van haar af. Ik ben na elke wandeling blij dat we veilig in onze bus zitten.

En wat doet Teun? Teun wacht. Als een wassen beeld zit ze elke avond op de passagiersstoel en wacht. Uren aaneengesloten kijkt ze. Ze zit en kijkt.
Want het plasje dat zij achtergelaten heeft, is als ware een uitnodiging ingesloten met het adres waar zij woont. Honden ruiken over een idiote afstand.

Teuntje wed niet op één paard. De buurthond Preto; een oude zwarte hond van tien jaar oud, vind ze ook leuk. Hij woont naast de manege. een soort labrador. Preto is tien jaar. Een oude hond. Ik gooi regelmatig een steen naar zijn kop, omdat hij het mij onmogelijk maakt om met Teuntje te wandelen. Teuntje bijt niet van haar af als hij dichtbij komt. Teuntje kwispelt als ze hem ziet. Als een strenge chaperonne houdt ik haar strak aan de lijn en loop met een mond als een spaarpot door. 's Nachts zeikt Preto tegen de wielen van mijn bus en springt tegen mijn bus op. De krassen staan erin. Het lijkt alsof ik in een drama van Romeo en Julia ben beland. Preto jankt als een Wolf en Teuntje jankt zachtjes mee. Geïrriteerd door vermoeidheid roep ik dat ze hun kop moeten houden. Mijn hond is loops en ik zie eruit alsof ik drie nachten doorgehaald heb.

Volgens onze grote alles wetende Mr. Google, duurt een loopsheid zo'n drie weken. Volgens mijn persoonlijke bijgehouden kalender zijn de drie weken loopsheid om. Teuntje vloeit nauwelijks meer. Halleluja pray the lord! Ik ben het meer dan beu om bij elk paaltje, muurtje en plantje stil te staan. Ik waag het erop. Ik laat haar los.

Teun rent als een dolle heen en weer. Vrij! Plots komt Preto de hoek om. Teun rent op hem af, alsof haar leven ervan hangt. Samen nemen ze de poten. Ik fluit, ik roep, ik schreeuw en ren als een debiel achter ze aan. Tevergeefs... Ze zijn weg. Ik hoor mijn moeder in gedachten zeggen:

'Je had der nog effen vast moeten houden. Let maar op. Die komt terug met een buik met benen, wat ik je zeg.'

Wordt vervolgd...

Karin.

http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter