De blauwe bus

Het is 7 oktober 2013 in Portugal. Ik ben de trotse eigenares van een blauwe bus. Jaren geleden heb ik gezegd: 'Ooit ga ik reizen in een bus.' En nu is het zover. Hij is 4.50 meter lang en vanaf de grond gemeten: 2.75 meter hoog. Een Volkswagen LT 28 uit 1980. Het dak is van wit polyester. Ik heb de bus gekocht van een Duitse dame (ze heet Doris) die 10 jaar in Portugal heeft gewoond en besloot om terug te gaan naar haar geboorteland. Ooit was het een complete ingerichte camper met douche en wc. Een inklaptafel met stoelen waar een tweepersoonsbed van gemaakt kon worden. Er zat een kachel in en een keuken met gascomfort en een koelkastje. Zelfs een geiser, heb ik mij laten vertellen.

Toen Doris de bus gekocht had was hij wit. Ze heeft hem blauw laten spuiten, op het dak na. Die is wit gebleven. Ze heeft, op de keuken na, alles uit de bus gesloopt en er een vast eenpersoonsbed in gemaakt met een matras, het matras is zo dun als een vloeitje... Ze heeft de bus vol- geniet met doeken van Boeddha's, Shiva's, zonnen en manen. Het is om tureluurs van te worden. In de hoek van de bus staat een groene emmer, met een deksel. Om in te plassen. En poepen doe je in een zwarte vuilniszak, die je eerst in de emmer doet, zo verteld Doris mij. Of buiten.

In het woongedeelte zit een accu waar licht en de koelkast op aangesloten zit. Een klein koelkastje, met vriezer. Er zit 33 jaar bedrading in de kast waar de accu staat en ik weet bij God niet hoe dat werkt. Doris kon mij er weinig over vertellen, omdat zij ook geen idee had. Dat beloofd nog een hele klus. Wonen in ... en reizen met... een blauwe twee tonner, waarvan ik nog minder van de helft weet hoe alles werkt... Ik heb de mazzel dat ik technisch ben, dus dat scheelt weer.

De eerste keer toen ik Doris in de bus zag rijden wist ik; dáár gaat mijn bus. Vraag mij niet hoe dat komt, maar ik wist het gewoon. Soms heb ik dat, dan wéét ik dat iets doorgaat, hoe het tegenovergestelde zich ook tentoonspreid. Achteraf heb ik altijd gelijk! Niet met een klein dingetje, nee, ik heb het met grote gebeurtenissen. Ment noemt dat tegenwoordig met een mooi woord: Wishful mind thinking.

Toen ze de bus had geparkeerd, liep ik op haar af. Ik zei dat ze in mijn bus reed. Ze keek mij niet begrijpend aan en antwoordde waar ik dieses Unsinn vandaan haalde. 'Ik weet het,' zei ik. 'Het klinkt stom, maar toch... dit is mijn bus. Hoe we het gaan regelen weet ik niet, maar geloof mij Doris, deze blauwe bus is precies wat ik zoek. En hij wordt van mij, hij heeft alleen nog even wat tijd nodig.' Lachend liep Doris weg en riep dat ich verrückt wa...

De maanden gingen voorbij en ik bleef met die bus in mijn hoofd zitten. Ik huurde destijds een piepklein huisje in de Algarve. Het was ooit een stal van een ezel geweest en later verbouwd en ingericht als huisje. De huur was €75,- incl. gas en licht. Er was nauwelijks aan comfort, maar ja, wat wil je met zo'n huurtje?!

Ik keek rond en zag vele campers en bussen rijden. Maar
geen bus was naar mijn zin, alleen die blauwe Volkswagen LT 28 uit 1980. Soms wilde ik het Wishful mind thinking opgeven, omdat het zo lang duurde en het er naar uit zag dat Doris die bus nooit zou gaan verkopen. Ergens diep van binnen bleef ik geloven dat die bus van mij zou worden, hoe dan ook. Ook al werd de grote overtuiging steeds een beetje minder.

In april 2013 kwam Doris naar mij toe met de mededeling dat ze terug naar Duitsland ging. Voorgoed. Ik vroeg haar: 'En... wat doe je met de bus?' 'Die verkoop ik,' zei ze. 'Ja, ja... jij verkoopt die bus aan mij. Ik zei het je toch!?!' riep ik uit. Doris glimlachte schaapachtig. Ik kon niet stoppen met lachen en uiteindelijk kon Doris de humor ervan inzien. De prijs was naar mijn budget en we sloten een deal. In oktober 2013 zou de bus van mij zijn. Ik heb haar in 7 termijnen betaald. Na elke betaling, plakte Doris een rode stikker op de bus, die kleine rode stickers die je op een schilderij plakt als je hem verkocht hebt.

7 oktober kreeg ik de sleutels van de bus en was trots als een pauw! Alsof ik een prijs had gewonnen. Een blauwe bus met 7 kleine rode stickers op een rij. Mijn geluk kon niet meer stuk. Die blauwe rotzak was van mij!!

Na tien minuten had ik al mijn eerste lekke band, K#@!$!! Ik zag een grote steen over het hoofd die op de weg lag. De steen lag aan de zijkant van de weg. Ik ontweek een boom met lage takken, om het dak te besparen. Ik belde een mannetje en vroeg of hij wilde komen helpen om de lekke band te verwisselen. Ik was genoeg bekend in de Algarve en had zo mijn adresjes voor het deze of geen en natuurlijk een handig mannetje. We hebben allemaal een handig mannetje nodig.

Tijdens het wachten moest aan mijn oom denken die voor het eerst een lange tocht op zijn splinternieuwe racefiets ging maken. Een Koga miyata. Hij was apetrots op zijn fiets en liet hem aan iedereen zien. Toen hij de eerste lange tocht ging maken had hij onderweg 7 lekke banden!

Doris zei, om mij te troosten, ze was bij het incident, toen zij de bus pas had, onder een boom reed met takken die laag hingen en één tak dwars door het dak ging. Ein start problem...

De band werd verwisseld en ik ging door met mijn geluksgevoel, ook al was het wel al gedaald na de lekke band. Ik ging een stukje rijden zonder doel. Gewoon even wennen en rijden. De bus voelde groter en langer. Hij weegt 2 ton maar het leek 20 ton. Als zo'n modern weerbericht: Het is 6 graden maar het gevoelstemperatuur is 2 graden, door de noordenwind. Eerlijk gezegd vond ik het doodeng. Omdat ik niet goed oplette nam ik een verkeerde afslag en reed een berg op. Dat is niet zo toevallig in Portugal. In Nederland is dat gevaar stukken minder dat je verdwaald en eindigt op de top van een berg. Omkeren is onmogelijk omdat het van die dunne kronkelweggetjes zijn. Dus gewoon doorrijden en hopen op het het beste.

Uiteindelijk vond ik een gelegenheid om te keren. De versnelling ging moeizaam in z'n achteruit. Zei Doris. Eerst met één hand. Indrukken en dan náár achteren. Lukt niet. Nog een keer indrukken en naar achteren duwen. Overnieuw. Wéér in drukken en naar ach-TER-en. Tyfus Pest kolere!! Met twee handen. Indrukken... naar beneden indrukken... en dan náár achteren! Ik leek op een overspannen idioot die aan de versnellingspook aan het sjorren en trekken was. Schichtig keek ik keer op keer in de achteruitkijkspiegel of er geen ander verkeer aankwam die er langs moest. Al wat ik probeerde, het kreng ging niet in z'n achteruit! Daar was zo'n foefje mee, zo eentje als je hem niet weet, daar een hele godganse dag vloekend mee bezig bent. Zo ben ik ooit ook eens een halve dag bezig geweest met een kitspuit waar ik de hendel niet van naar beneden kreeg.

Eindelijk lukte het om te keren weer terug te rijden. De berg af, ik trapte op mijn rem, en de bus reed door, als een paard die niet wilde luisteren. Ik scheet bagger! Als een gek trapte ik op de rem en uiteindelijk stopte de bus, maar niet zoals het hoorde. Snel reed ik naar een plek om voorlopig te blijven staan.

Als ik onder de bus keek zag ik plekken met olie en diesel én water op de grond liggen. Ik had de bus voor een klein prijsje gekocht, zodat ik wist dat er nog het één en ander aan vervangen moest worden. Ik ken de laatste drie eigenaars en dat waren nou niet op z'n zachts gezegd mensen met en ruim budget. Dus alles wat er de laatste 15 jaar aan die bus is gedaan, werd op zo'n goedkoop mogelijke manier verholpen, op z'n houtjes touwtjes.

Ik dacht, toen ik nog in dromenland was en de bus verheerlijkte, dat ik even een weekje in zou rijden en daarna op avontuur zou gaan. De wereld lag aan mijn voeten en de sky was de limit. Ain't no moutain high enough. Maak je borst maar nat Mongolië!! Teun en ik komen der aan!

Maar zo ging het niet.

Wordt vervolgd.

Don't blame things for disappointing you,
blame yourself fore expecting too much from them...

Karin.

http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter