Moeder Teuntje

Moeder Teuntje

Maart 2013

De pups zijn geboren. Ze zien er alle zes kern gezond uit. Het zijn vier reutjes en twee teefjes. Ze zijn zwart en donkerbruin. Die oude Preto uit Almancil was absoluut de vader. Eén reu lijkt op Teuntje, hij is iets donkerder. Hij heeft een gemêleerde vacht, een soort tijgerprint.

Teun ligt 24 uur per dag met haar kroost in het nest. Ik breng haar drie keer per dag eten en neem vers water mee. Als ik bij de familie ben aangekomen, ga ik voor het nest liggen en pak voorzichtig een handje eten uit de bak. Ik heb rijst met kip gemaakt. Voorzichtig geef ik het aan Teun. Teuntje kan zich nauwelijks verroeren met zes zogende pups. Ze draait haar kop naar mij toe, zodat ze het eten kan aanpakken. Ik weet, diep van binnen, dat ik tegen de natuur inga om als butler eten naar het nest te brengen. Als ik het volgens de wet van de natuur zou doen, dan gooi ik één keer per dag, wanneer het mij uitkomt, een stuk rauw vlees in de buurt van het nest en ga terug naar de bus, een boekje lezen of zo. Maar dat kan ik niet. Ik vind het te leuk, te lief en te aandoenlijk. Ik voel me zo betrokken bij dit evenement, dat ik het niet kan laten om een steentje bij te dragen.
Doordat ik zo onhandig voor het nest lig en Teuntje geen millimeter kan verroeren, mors ik rijst over de pups heen. Het ziet er lachwekkend uit; zes puppy's onder de witte rijst.

Ik waak bij het nest als Teun moet poepen en plassen. Meestal blijf ik nog even zitten, ook al is Teuntje weer terug. Ik klets zachtjes tegen haar en kijk. Ik geniet van de schitterende natuur om ons heen en ik kijk hoe Teuntje het doet als kersverse moeder. Ze slaapt veel en als ze wakker is, likt ze haar pups schoon. Ze duwt met haar kop hun kont omhoog en likt de uitwerpselen op. Soms rollen ze om en kruipen daarna onhandig naar een vrije tepel. Als de pups uitgedronken zijn, valt de familie langzaam in een rustige slaap. Er bekruipt me een beetje jaloers gevoel. Als het zou kunnen, zou d'r zo bij willen gaan liggen.

's Middags fiets ik naar de stad om boodschappen te halen. Het is een prachtige fietsroute door de zoutbedden van Fuseta (Salinas). In de stad kom ik altijd wel een paar bekenden tegen. Automatisch gaan we op een terrasje zitten. De eerste vraag die steevast gesteld wordt is: 'Hoeveel ben je er al kwijt?' Ik moet daar nog helemaal niet aan denken, ze zijn er net.
's Avonds schenk ik mijzelf het nodige glaasje rode wijn in, om rustig te kunnen slapen. Als ik nuchter naar bed zou gaan, zit ik om het kwartier rechtop in mijn bed. Dan maar effe aan de drank! 'Isallemaaltijdelijk,' zeg ik, later op de avond, lallend tegen mezelf.

Op de derde ochtend loop ik, met het bakkie rijst, fluitend naar Teuntje. Ik klim omhoog en weer naar beneden. Ik heb mijn groene kaplaarzen aan gedaan om niet uit te glijden. Ik zie eruit als een verwilderde hippie. Als ik in de buurt van het nest kom, roep ik zachtjes dat ik het ben. Ik ga weer ongemakkelijk voor het nest liggen, pak een handje vers gekookte kip met rijst en bied het Teuntje aan. Ze kijkt me aan en draait haar kop om. 'Moet je niet?' vraag ik en strek mijn arm nog een beetje verder in de richting haar bek. Stoïcijns blijft ze de andere kant opkijken. Ik voel me net een opdringerigere buurvrouw, die om de haverklap met een schaaltje eten aan de deur klopt. Mijn hoofd begint, als vanzelf, te wiebelen en ik trek mijn arm terug. Ik doe het eten terug in de bak en zet het naast het nest. De rijst plakt aan mijn vingers. Op mijn handen en knieën sta ik kreunend op en loop met een afgewezen schudhoofd terug naar de bus. 'Geeft niet hoor Teun, maakt niet uit,' zeg ik hardop, om mezelf een houding te geven.

Na een paar uur komt ze naar de bus en ik zet opnieuw eten voor haar klaar. Ze eet het razendsnel op, kwispelt, snuffelt in de bus en rent naar haar pups. 'Oké Teun, ik heb de boodschap begrepen, roep ik haar na. 'Geen roomservice meer, je komt je eten halen, ook goed.'

Na de vijfde dag komt Teuntje 's morgens de bus is. Ze is tot op het bot verkleumd. Het was een vochtige nacht. Snel droog ik haar warm met een handdoek. Nadat ze haar bak heeft leeggegeten, vliegt de jonge moeder er weer als een haas weer vandoor.
Ik besluit om de pups in de bus te leggen, zodat de familie zich kan opwarmen. Ik loop met een grote plastic bak, met een handdoek erin en leg één voor één de pups op de handdoek. Voorzichtig loop ik met het hele stel naar de bus. Ze zoemen als bijtjes. Teuntje loopt voorop, met haar staart omhoog, de oren scherp en haar neus in de lucht.
Ik leg de pups in mijn bed en Teun kruipt er naast. Het ziet er gezellig uit.
Als de zon weer vol schijnt pak ik de pups op, leg ze in de bak en breng ze terug naar het nest. Teun gaat alvast in het nest liggen en ik geef ze een voor een aan haar. Ze weten instinctief de weg naar de melk te vinden.

Na een uur zie ik Teun voor de bus staan. Ze heeft een pup in haar bek. Het is de pup die het meest op haar lijkt. Ik kijk haar met grote nietszeggende ogen aan. Voordat ik iets kan zeggen, zwiept ze hem de bus in. Meteen springt ze er achteraan. Met haar bek pakt ze hem op en gaat met hem onder mijn bed liggen. Ik had dekens onder mijn bed gelegd voor als ze besloot om in de bus te werpen. Ze kijkt me aan alsof ze wil zeggen: 'Haal jij de rest?' Ik snap de boodschap en ga snel met de plastic bak naar het nest en doe de resterende pups in de bak. Ik zie dat ze het nest aan de achterkant open gemaakt heeft, alsof ze het nest onbewoonbaar heeft verklaard. Voorzichtig loop ik met de pups in de bak terug naar de bus. Ik geef ze één voor één aan Teuntje.

Ik had dit niet voorzien en zeker niet gepland, maar ik kan je verzekeren; dat ik die avond heerlijk geslapen heb, met een kopje thee.

Wordt vervolgd...


Karin

Iedereen hoort alleen wat hij begrijpt
Johann Wolfgang von Ghoete.


http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter