Visite

Fuseta 2014 Portugal

Teun ligt inmiddels met pups en al in de bus. De familie ligt onder mijn bed. 's Avonds hoor ik smakgeluidjes en zacht geronk. Ik val er heerlijk op in slaap. Het is gezellig met de hondenfamilie in de bus. De meeste tijd slapen de pups. Teun ligt 24 uur per dag bij ze.

Na twee weken kan Teun het nest niet meer alleen schoonhouden. Ik help haar. Eén voor één haal ik de pups onder mijn bed vandaan en leg ze op de grond voor mijn bed. Op een grote handdoek. Het zijn zes kleine blinde vinkies. Ze groeien als kool en ze zien er uit als Hollands welvaren. Als ik de laatste pup op de handdoek leg, gaat Teun bij ze liggen zodat ze kunnen drinken. Dat geeft mij de gelegenheid om de dekens en de kranten die onder mijn bed liggen, weg te nemen en er weer schone onder te leggen. Het is een prachtige samenwerking. Ook al heb ik geen idee of Teuntje weet wat ik aan het doen ben. Ze gaat gewoon rustig bij haar kroost liggen, laat haar pups drinken en wacht tot ik haar het sein geef dat ze weer onder het bed kan liggen. Waarschijnlijk gewoon instinct. Het ziet er in mijn ogen uit als een top samenwerking.

Teun is levensgevaarlijk. Ik heb haar nog nooit zó agressief gezien. Niet tegen mij. Voor mij is ze poeslief en ze is zeer aanhankelijk. Hoeveel excuses ik gemaakt heb voor Teun de laatste maanden, zijn niet te tellen. Het begon met de loopsheid. De best getrainde reu luisterde voor geen meter meer naar het baasje als wij voorbij liepen. Tijdens haar zwangerschap was ze niet te genieten, als er ook maar een hond naar haar keek, pakte ze hem. Groot of klein. Nu ze moeder is, is ze ook agressief tegen mensen. Als er iemand te dicht in de buurt komt, leg ik met opgetrokken schouders, de situatie maar weer uit.

Ondanks dat ze voor mens en dier een verschrikking is, is het prachtig om te zien hoe Teun als moeder is. Als de pups zeuren geeft ze geen gram toe. Ze verroert geen haar. Ze kunnen piepen wat ze willen, maar Teun blijft stoïcijns liggen. Maar als er één wat heeft, soms zit er ééntje klem, of ze stoeien iets te hard met elkaar, dan grijpt ze direct in.

Als leuke onderbreking komt de jongste zuster van mijn moeder: Sylvia drie dagen in de bus logeren. We schelen maar vijf jaar. Ik heb een jonge tante. Sylvia wilt de pups van Teun dichtbij zien. Ik haal haar met de bus van het vliegveld in Faro.
Het duurt bijna een kwartier voordat Sylvia de bus in kan stappen. Teun is niet te houden en Sylvia ziet eruit alsof ze citroenen heeft gegeten. De twijfel in haar ogen, of ze ooit nog in de bus komt, druipt er van af. In haar hand, heeft ze als wapen, een zak hondenbotjes. Nadat ik Teun heb gekalmeerd en Sylvia overtuigd heb dat het écht goed is, kan ze eindelijk instappen.

Zo rijden we met zeven honden, een extra matras een fiets en een lekkende waterpomp door Portugal. Tijdens het rijden moet Sylvia water in het reservoir van de radiator doen, om een oververhitte motor te voorkomen. De waterpomp lekt. Die reparatie komt later wel. Ik zie mezelf al met zeven honden op een brug in een garage zitten... Dan maar effe zo. Dat kan met oude bussen.

Tijdens de ritjes moeten de dekens van Teun verschoond worden. We wassen de dekens met koud water op plekken die we onderweg vinden. Vanwege het mooie weer drogen ze binnen een uur. Teun heeft Sylvia geaccepteerd. Ze mag zelfs de pups oppakken. Het zijn top dagen. Als ik na drie dagen Sylvia naar het vliegveld breng, zeg ik dat ik niet met haar mee naar binnen ga en meteen doorrij, om weer op mijn vaste plek bij het huis te gaan staan. Ik kan sowieso niet parkeren op de luchthaven, omdat mijn bus te hoog is. 'Je kan niet weg rijden,' zegt ze als we voor de ingang van het vliegveld in Faro staan. 'Hoezo kan ik niet weg rijden?' vraag ik verbaasd. 'Je moet op het vliegveld blijven. Je kan niet niet weg rijden,' zegt ze nogmaals. Ik denk dat ze een grapje maakt en kijk haar knikkebollend en nietszeggend aan. 'Niet wegrijden... hoezo niet wegrijden?' Ik wordt met de minuut verbaasder. 'Je moet hier blijven...'
Stilte.
'Tja, Karin, ik moet het je maar vertellen... Dane wilde je verrassen en die kan elk moment landen. We hadden afgesproken dat als jij en ik koffie op het vliegveld aan het drinken waren, hij je zou verrassen... Het toeval wil, dat hij landt als ik op het vliegveld ben.' 'Echt? Komt Dane,' roep ik uitzinnig. Ik weet niet wat ik hoor! 'Zullen we net doen alsof?' zeg ik. We gaan gewoon koffie drinken en dan doe ik net of ik niet weet dat hij komt.' Syl zit in het complot en ik vraag aan de bewaking of mijn bus even hier geparkeerd mag staan.

Dane heeft mij al vaker willen verrassen als hij naar Portugal kwam, maar steeds was ik door toeval op de hoogte van zijn komst. Weer mislukt. Ik ga mijn best doen om verrast te kijken.

De bus kan blijven staan en wij lopen naar het café waar Dane en Sylvia afgesproken hebben. Het is alsof we jarig zijn en in een lege huiskamer zitten te wachten op de visite. Sylvia wordt nerveus, haar vliegtuig vertrekt over een uur. Ik zie iedereen die langsloopt voor Dane aan en probeer overdondert te kijken. Volgens Sylvia had hij er lang moeten zijn. Hoe Dane het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar hij komt al zijn hele leven te laat. Komt waarschijnlijk omdat hij 12 dagen te laat is geboren. Sylvia wordt met de minuut nerveuzer en zegt dat ze nu écht moet gaan inchecken.

'Ga jij maar inchecken,' zeg ik nu ook gehaast, ik ga Dane ophalen in de aankomst hal.' Dat zeg ik niet tegen een dove. Snel staat Sylvia op. We zeggen snel snel gedag en ze haast zich naar de incheck gate.
Ik loop naar de arrivels.

Wordt vervolgd...

Life begins at the end
of youre comfort zone.

Karin

http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter