Ik ga het gewoon doen

Vliegveld Faro 2014

Ik loop naar de Arivels en zie Dane aankomen. Als hij mij ziet, kijkt hij mij teleurgesteld aan en schud met zijn hoofd. Hij lacht en ik zie zijn; wéér niet gelukt blik. Steeds door toeval sta ik op de luchthaven als hij mij wilt verrassen. Hij wordt er doodziek van... Ik roep van tien meter afstand dat Sylvia naar haar vlucht moest omdat ze hem anders zou missen... Dat ze mij wel moest vertellen dat hij kwam, anders zou ik weggereden zijn. We lachen en ik huil van blijdschap dat hij er weer even is. Het hele vliegveld kan meegenieten... 'Hoe lang blijf je,' vraag ik. 'Een week,' antwoord Dane.

Nadat Teun gekalmeerd is en wij goed en wel in de bus zitten, vraag ik aan Dane of hij, als ik rij, onderweg water in het reservoir van de radiator wil gooien. Hij schud met zijn hoofd en vraagt half lachend hoe ik in godsnaam toch zo kan leven. Ik gebruik altijd als excuus dat ik een paar jaar in Peru gewoond heb. Als je weet hoe ze daar met auto's en bussen omgaan, is zo'n lekkende waterpomp een lachertje.

Ik neem Dane mee naar mijn vaste plek bij het huis. Dane kijkt zijn ogen uit en weet dat ik het allemaal wel red in mijn eentje. We kletsen weer alles bij.
Dane slaapt een nachtje in de bus en zoekt de volgende dag ruimer vertier bij onze goede vriend Otto, waar altijd een slaapplek voor hem is.

De pups zijn nu ruim 3 weken en ze kunnen al voorzichtig buiten rondlopen. Ze groeien per uur. Dane komt regelmatig langs en valt op het puppy die het meest qua kleur op Teuntje lijkt. Hij speelt met hem, hij pakt hem regelmatig op en kijkt mij keer op keer vragend aan. 'Tja Dane, zou wél heel erg leuk zijn,' zeg ik niet te enthousiast. Anders lijkt het alsof ik een hond in zijn mik wil duwen. Het wordt een paar dagen van: Ja maar werk en Ja maar tijd en Ja maar verantwoording, totdat hij door de knieën gaat. Hij neemt de zoon van Teun en noemt hem Djengo. Ik hou de pups minimaal 3 maanden bij Teun voordat ze weg gaan.

Mijn goede vriendin Helen uit Zaandam wil ook een pup van Teun, ik mag er eentje voor haar uitkiezen. Ze heeft twee zonen die maar al te graag een puppy willen. Het wordt een zwart mannetje met de kleur ogen van Teuntje. De jongens mogen een naam verzinnen. De ene zoon heet Wolf en de andere zoon heet Peer. Vol spanning wacht ik op de naam die ze gekozen hadden voor dat kleine zwartje. Ik had een bijzondere naam verwacht. Iets van in de trend van Storm of Wrekel. Toen kwamen ze met de naam Rudie. Hoe gewoner kun je kiezen. En andere goede vriendin: Cornelia uit Oostenrijk wil ook een pup. Een teefje. Ze kiest de zwarte en noemt haar Möwe. Wat meeuw betekend. Drie pups zijn verdeeld. De andere drie geef ik zelf een naam. Het bruine vrouwtje noem ik Mees, het bruine mannetje noem ik Tommy en het zwarte mannetje noem ik Pim.

Tommy is mijn favoriet. Hij volgt mij overal en het lijkt alsof hij mij aankijkt en wil zeggen: 'Hé... jij gaat mij niet weggeven toch? Ik blijf bij mijn moeder en bij jou. Wat je met de rest doet maakt mij niet uit. Maar ik blijf. Deal?'
De twijfels slaan toe en de emoties winnen. Ik wil Tommy houden. We zien wel hoe we het redden in de bus. Ik vind die kleine Tommy gewoon té leuk. Dan zijn er nog twee weg te geven. Pim en Mees.

De week dat Dane in Portugal is vliegt voorbij en voor we het weten breng ik hem weer terug naar Faro. Ik weet nog niet hoe Djengo bij Dane in Amsterdam moet komen, of Rudie naar Zaandam, laat staan Möwe helemaal naar Oostenrijk. Dat zie ik tegen die tijd wel, als de pups 3 maanden zijn. Je hebt in de Algarve van die stichtingen die honden naar Nederland brengen. Ik moet dat allemaal nog uitzoeken. Waar ik totaal geen zin in heb, ik vind het veel te leuk om bij Teun en de pups te zijn en te volgen hoe het verloop gaat als de pups groter worden.

Het is elke dag een feest om te zien hoe die kleine stinkies groter en zelfstandiger worden. Teuntje trekt zich meer en meer terug en is alleen nog bij haar pups als ze melk drinken, wat ook minder wordt. Ik voed ze bij. Eén van mijn beste vriendinnen Thea heeft €200,- gestort zodat ik top kwaliteit voeding kan kopen voor de familie. Ze glimmen als spiegels en zijn kern gezond.

Als ze zo'n week of 6 zijn gaan we wandelen. Een half uurtje 's morgens en een half uurtje 's avonds. We lopen door de bergen. Teun loopt als guerrilla strijdster voorop en ik wandel zachtjes met zes kleine dikkies achter haar aan. Soms blijft er één achter een steen hangen of houdt het niet bij. Ik neem er dan een op mijn arm en geef de ander een kontje. Ik maak foto's en stuur die naar de eigenaars van de drie pups. De puppy's volgen mij alsof ik de rattenvanger van Hamelen ben.

Ik weet dat ik iets moet gaan regelen om de pups naar Holland en Oostenrijk te laten brengen. Ik loop rondom de bus en denk. Geen gedachten. Ik kijk naar de bus, ik kijk naar de pups en denk. Ik schop een beetje tegen de wielen aan. Zal ik ze gaan brengen, schiet er snel door me heen. Bij het idee breekt het zweet mij uit. Die bus moet toch een keer gaan rijden. Zou wél goed zijn voor de bus, denk ik voorzichtig. Ik heb hem pas 6 maanden en we zijn nog geen vrienden. Ik twijfel nog steeds op de weg en bij elk geluidje denk ik dat het dak eraf waait of de motor er onder vandaan dondert. Ik ben niet verder gereden dan Almancil. De stad waar de verloofde van Teun woont, de vader van de pups. Dat is zo'n 50 kilometer. Naar Holland is 2300 kilometer. Met 4 pups. Ik ga koffie zetten. Ik ben bang als ik het niet doe, dat ik de bus als een fiat punto gebruik, om alleen boodschappen te halen bij de ALDI. Het is de enige manier om te leren rijden in die bus. In die blauwe rakker. Dat grote gevaarte. De Cigana Azul; de blauwe zigeunerin. Ik neem een slok koffie en zeg hardop: 'Ik ga het doen... Ik breng de pups persoonlijk naar Amsterdam, Zaandam én naar Oostenrijk.' Ik verslik me bijna.

Voordat ik van gedachten verander mail ik Dane, Helen uit Zaandam en Cornelia uit Oostenrijk. Ik vertel ze dat ik de pups persoonlijk kom brengen. Ze kunnen het bijna niet geloven. Ik ook niet.

Ik ga het wel doen, kan mij het rotten, ik ga het gewoon doen. 2300 kilometer met een bus uit 1980, vier pups en Teun.
Moet eerst de waterpomp laten vernieuwen.

Wordt vervolgd...

Whatever decision you make
make sure it's you who is making it.

Karin

http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter.html