Portugal deel 4

Waar waren we gebleven…

We waren aangekomen in Portugal om op Raoul te passen. In het plaatsje Moncarapacho. Het was juni 1998. Het was begin van een prachtige zomer. Raoul was anderhalf en Otto was sinds een aantal maanden weduwnaar. Zijn prachtige vriendin Coby en moeder van Raoul was overleden aan longembolie. Otto kon wel wat hulp gebruiken. De afspraak was dat we zes weken zouden blijven.

Dane en ik kregen een oude caravan toegewezen op het land van Otto. Verschuild tussen bomen en struiken. Otto en Raoul woonden ook in een caravan tot dat het huis afgebouwd zou zijn. Het huis was zo goed als klaar. Er moesten alleen nog ramen geplaatst worden en elektra aangesloten. Als het huis af zou zijn, zouden Otto en Coby gaan trouwen. Helaas liep het anders.

We hadden door de telefoon, toen ik nog in Amsterdam was, afgesproken dat ik een soort van au pair zou kunnen zijn, gedurende zes weken. Ja, en wat doet een au pair? Kind uit bed halen, kind eten geven, kind naar school brengen, kind van school halen, ijsjes kopen en het gesmolten ijs van het horentje van het kind aflikken, spelletje doen en kind weer in bed stoppen… Koud kunstje! En aan gezien de vader van Dane twee jaar daarvoor was overleden, zag ik een aantal overeenkomsten. Ik vond mij een geschikte au pair voor dit klusje. En trouwens, zes weken in de Algarve voor noppes, klonk óók heel aantrekkelijk! De afspraak was tegen kost en inwoning.

Ik zal er geen lang verhaal van maken, maar het au pair project viel in het water van de Oceaan, waar we elke middag met zijn vieren aan het strand verbleven. We deden namelijk alles samen. We leken een gezin; we haalden boodschappen, we kookten, deden de afwas en klusten in en rondom het huis. Ik hield de caravan netjes waar Otto en Raoul woonden en ik deed de was. Otto was nogal een makkelijk type en keek niet zo nauw, wat de afwerking betrof. Hij had een wasmachine die niet geaard was. Het gebeurde regelmatig dat ik een schok kreeg als ik de was uit de machine haalde. Als ik erover klaagde was steevast zijn antwoordt: ‘Oh, ja dat moet ik nog even doen…’

Otto had een werkplaats achter zijn huis. Daar werden allerlei klussen gedaan. We hebben in de werkplaats de ramen van het huis gelast. Het was in de periode dat ik als lasser in Nederland aan het werk was. Ook waren we uren bezig om elektra bedrading door het huis te trekken. Dane hielp mee waar hij kon en hij speelde met Raoul.

Otto had vrienden die de ene swimmingpool party naar de ander party met dresscode gaven. We laafden ons tussen al dat leuks en ik maakte nieuwe vrienden van allerlei nationaliteiten. Overal waar we kwamen werden we met open armen ontvangen. Ik genoot van elke seconde!

Uren zaten Otto en ik 's morgens onder de Johannesbroodboom in de schaduw in luie stoelen te kletsen. We dronken liters koffie. We rolden het ene shaggie na het andere. Als we oud zouden zijn, zouden we stoppen met roken, maar nu nog niet. Otto sprak over honderden plannen als het huis eenmaal af zou zijn. Hij sprak over een zwembad, een sauna en een pizzaoven. Over verhuur en boottochten die hij later zou gaan organiseren. Ik sprak over mijn dromen, die vooral gingen over de reizen die ik zou gaan maken als Dane later groot zou zijn. We lachten, discussieerden en waren soms stil. Stil om het verlies van de moeder van Raoul en stil om het verlies van de vader van Dane.

Als het avond werd trokken wij ons terug in onze eigen caravans. Het werd een vriendschap voor het leven. Oh ja, Ik heb één keer op Raoul gepast, omdat Otto met Dane naar de Bioscoop ging. Toch nog een beetje au pair.

Het was een prachtige periode. Met tranen in onze ogen namen we afscheid.
We hielden contact. De jaren die erop volgden gingen we om de paar jaar een aantal weken naar Portugal en soms kwamen Otto en Raoul een weekje naar Amsterdam.

In 2012 besloot ik opnieuw voor langere tijd naar Portugal te gaan, door een uitspraak van een vriendin die 20 jaar in Portugal woont. Ze heet Elisa.

Wordt vervolgd…

Karin

http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter