Portugal deel 5

2011

Ik huur voor vier maanden een appartement in Spanje. Om precies te zijn in het dorpje Guaro in Andalucia. De reden is om mijn boek Cappuccino met karakter af te schrijven. Afgezonderd in de bergen en geconcentreerd.

Ik huur een appartement bij een appartementencomplex, met zeven appartementen, beheerd door een jong Nederlands echtpaar. Niet helemaal Hollands. De vrouw is Hollands, haar man komt uit Roemenië. Samen hebben ze een zoon en een dochter.

Het dorpje ligt 45 minuten lopen vanaf het appartement. De weg loopt dwars door de steile bergen. In het dorpje zijn een paar winkels en een aantal cafétjes.

Omdat ik denk dat wandelen bij het schrijfproces hoort, sleur ik mij elke morgen – behalve het weekend- die berg op. De eerste tien minuten denk ik 78 keer om me om te keren en terug naar mijn appartement te lopen. Op de helft ratel ik de woorden van Goeroe Osho: ‘Dit is het moment… alleen maar dit moment… er bestaat alleen maar nu en straks bestaat niet...’ Hijgend neem ik regelmatig een pauze en ga op een steen zitten. Op naar het laatste stuk, die is leuk. Het laatste deel van de berg is een makkie! Dat stuk loopt iets en vanaf dat punt zie ik in de verte het dorp liggen.

Als ik bij het café ben, bestel ik een koffie met veel melk. Cafe con leche. De aanwezige zijn een paar oude mannen en een handje vol vrouwen die hun kinderen naar school hebben gebracht. Ik word door de gasten genegeerd. Iedereen is druk met elkaar in gesprek. En degene die niet praat, kijkt naar de televisie naar een beroemd ontbijtprogramma. Ik doe mijn best om een praatje aan te knopen met van die onzin uitspraken als: ‘Wat een lekker weer he… of nou, nou, nou, wat een steile berg zeg.’ Er wordt zuur geglimlacht en ik concentreer me dan maar op mijn koffie. Graag wil ik de geheimzinnige contact gestoorde schrijfster uithangen, maar dat kan ik helemaal niet… daar ben veel te sociaal voor. Ik ouwehoer tegen iedereen. Dat heb ik van mijn moeder.

Ik schrijf dagelijks. Het is een gedisciplineerde periode. Aan het einde van die periode – januari 2012- besluit ik om een maand naar Peru te gaan voor research voor mijn boek. Maar voor ik naar Peru ga, reis ik eerst een weekje naar Portugal. Om Otto, Raoul en andere vrienden te bezoeken.

Met de bus uit Guaro naar Portugal is maar een paar uur.
Het is altijd fijn om in Portugal te zijn. Het is een prachtig land en de Portugezen zijn vriendelijk. Ik bezoek Otto en een aantal Hollandse vrienden. Ik bezoek ook Elisa. Elisa is 67 en altijd in de weer met kruiden, planten en spiritualiteit. Ze geeft voeten-reflexologie en haar deur staat voor iedereen open. Ze maakt heerlijke maaltijden voornamelijk uit eigen tuin.
Elisa was één van de aanwezige tijdens het vliegtuigongeluk dat op 21 december 1992 plaatsvond op de luchthaven in Faro, waarbij een Douglas DC-10-30CF van de Nederlandse maatschappij Martinair, tijdens de landing neerstortte. Aan boord van vlucht 495 waren vooral Nederlanders die de kerstdagen in de Algarve wilden doorbrengen. Van de 13 bemanningsleden en 327 passagiers vonden 54 passagiers en twee stewardessen de dood. Meer dan 100 inzittenden raakten zwaargewond.
De echtgenoot van Elisa trok haar uit het brandende toestel. Toen ze terug waren is Nederland viel Elisa in een zware depressie. ‘Ik moest alles weer opnieuw leren,’ vertelde Elisa. Haar huwelijk heeft het vliegtuig ongeluk niet overleefd. Ze waren ieder op zich met hun eigen verwerking bezig. Twee jaar na het ongeluk keerde ze terug naar Portugal en besloot om er te gaan wonen. Alleen. Haar drie kinderen ( twee zonen en een dochter) hadden de leeftijd bereikt om zelfstandig verder door het leven te gaan. Haar uitspraak was: Ik ben letterlijk in Portugal gesmeten… daar is waar ik hoor.

Inmiddels woont ze er nu 20 jaar en heeft nooit spijt gehad van haar beslissing. Elisa houdt van Portugal en Portugal houdt van Elisa. Ze is hertrouwd met de vader van Otto, Otto Sr.

Ik vertelde Elisa dat ik in januari een maand naar Peru zou gaan. ’Oh, zei ze hemels, wat zou ik graag met je mee gaan.’ Ze was een paar jaar daarvoor in Peru geweest met een vriendin om een rondreis te maken, wat haar zeer goed beviel. ‘Dan ga je toch mee,’ zei ik.

Elisa is zachte vrouw en wil overal licht brengen en ziet alles positief in. Kristallen, stenen en tarotkaarten zijn haar beste vrienden. Ondanks dat ze een ronde stevige vrouw is, lijkt ze zo licht als een veertje, een dwarrelend wit veertje.

Elisa gaat mee naar Peru. We slapen eerst nog een nacht in Madrid. De volgende dag vliegen we vanaf Madrid naar Lima. Ons hotel heeft twee bedden. Ik slaap aan het raamkant en Elisa aan de kant van de deur. We kletsten nog wat en vallen daarna in slaap. ’s Nacht word ik wakker van gesnurk. Het is Elisa. Het veertje snurkt als een beer! Zacht tik ik haar wakker en verschrikt kijkt ze mij aan. ‘Schat, je snurkt…’ zeg ik zacht. Licht verward, met een beetje kwijl in de mondhoeken, knikt ze en draait zich smakkend om. Ik hoop niet dat dat elke nacht is, denk ik verontrustend.

Elisa’s tweede man, Otto Sr. is niet graag alleen, met sussende mails, met o.a. dat een maand sneller gaat dan je denkt, houdt Elisa Otto Sr. zoet. Hij eet buiten de deur of bij vrienden. Als hij thuis is, eet hij alleen maar crackers en af en toe een handje met pinda’s. Hij telt de uren af en voor Elisa vliegt de tijd.

‘Het einde van mijn boek is donker,’ zeg ik op een avond tegen haar als we in een hotel in ons bed liggen. ‘Het is te zwaar en te donker.’ ‘Dan moet je naar Portugal komen, want daar is het licht. In Portugal is een prachtige lichte energie wat je boek goed zou doen,’ zegt Elisa lachend. ‘Kom gewoon naar Portugal. Je kan bij ons logeren en dan vinden we wel een huisje voor je. Dan kan je in het mooie Portugal het einde van je boek wat lichter maken.’ ‘Hmmm… Ik ga er over denken, ’antwoord ik. Maar weet dat ik de beslissing al genomen heb. Portugal, waarom niet?

De reis met Elisa in Peru was onvergetelijk. Ik heb Elisa Peru kunnen laten zien en haar voor kunnen stellen aan de mensen die ik liefheb. Regelmatig heb ik haar ’s nachts wakker moeten porren en dan draaide ze zich om en was het stil.

En inderdaad, ik heb een week bij Elisa en Otto Sr. gelogeerd. Al snel vind ik met hulp van Otto Jr. een huisje in het dorp Bela Romáo, pal in de buurt van Moncarapacho. Moncarapacho is nog steeds hetzelfde slaperige stadje met enkele supermarkten, restaurantjes en winkeltjes voor de dagelijkse boodschappen. Er is een postkantoor waar je nog persoonlijk geholpen wordt. Als er oudere mensen met rekeningen komen in half open gescheurde enveloppen, opent de employee de envelop en zorgt dat de rekening betaald wordt. Meestal moet hij uitleggen welke rekening het is.

Wordt vervolgd…

Karin
http://webshop.elikser.nl/cappuccino-met-karakter